فاصله ایران با جام به اندازه یک پلک زدن بود! /خودزنی کردی آقای کی‌روش
سایت مدال- بعد از هت تریک قهرمانی در جام ملت‌ها 43 سال است که به فینال نرفته و قهرمان نشده‌ایم و حالا این طلسم چهار سال دیگر ریشه دوانده و 47 ساله شده. متاسفانه در حالی که علاوه بر این سه قهرمانی با امکانات و هزینه بمراتب کمتر 5 بار دیگر در زمان مربیگری حبیبی، ابراهیمی، دهداری، مایلی‌کهن و برانکوبه نیمه نهایی صعود کرده بودیم می‌شنیدیم که کی‌روش مکرر صعود به این مرحله را رویای ایران می‌دانست.
ما صراحتا نقد کردیم که چرا او باید اینگونه در آستانه جام ملت‌ها افتخارات و توان فوتبال ما به عنوان تیم اول رنکینگ آسیا را نادیده بگیرد. چرا در نهایت تعجب وقتی که کره و استرالیا متزلزل نشان داده و عراق آن قدرت سابق را نداشته و ژاپن هم نسبت به جام جهانی بنا به سلیقه مربی یا خداحافظی و مصدومیت برخی ستاره‌ها تغییراتی داشته و آن نمایش سال‌های قبل را نشان نداده به جای امید به قهرمانی باید به محض غلبه بر چین و صعود به نیمه نهایی در مصاحبه سرمربی تیم ملی بخوانیم که گفته؛ کره، استرالیا و ژاپن شایسته قهرمانی هستند و ما_ایران، بهترین خط دفاع و حمله جام_ مدعی اول شدن نیستیم و کت قهرمانی برای مان بزرگ است.
اینگونه و با این حرف‌ها چه به عنوان ترفند و چه باور و اعتقاد خودزنی کردی آقای کی‌روش. حریفان متزلزل که یک به یک حذف شدن را قویتر از تیم خود دانستن اشتباه بزرگی بود که به جای خود باوری، ناخواسته بذر تخریب و تضعیف را در اردوی تیم ملی کاشت. علاوه بر اینها چرا باید در کوران جام، شاهد حمله سرمربی به وزیر و برانکو و تیمش و حتی نادیده گرفتن شان مردم ایران با ذکر مشکلات و محدودیت‌های تغذیه‌ای (کی‌روش هرگز نگفت که مترجمش در ترجمه اشتباه کرده و مترجم او هم به نوعی عنوان کرد اشتباهی نداشته) باشیم و علاوه بر برهم زدن تمرکز کل تیم هجمه‌ای از تنش و حاشیه را به جای شادی و لذت بردن از نتایج حاکم کنیم.
اتفاقا مدال شاید تنها رسانه‌ای بود که بزرگ بینی رقبا و مدعی قهرمانی ندانستن ایران در حالی که خیلی‌ها آن را بخت نخست فتح جام می‌دانستند را بر نتابید و هشدار داد که این خودزنی‌های کی‌روش هم اعتبار تیم رنکینگ اول آسیا در این سال‌ها را خراب می‌کند، هم حاشیه را به تیم تزریق می کند و هم بدور از حقیقت است کما اینکه 24 ساعت بعد از اظهارات سرمربی تیم ملی شاهد حذف کره و استرالیا بودیم.
نمی‌دانیم، شاید حالا وقت آن رسیده که بدانیم حبیبی، ابراهیمی، دهداری، مایلی‌کهن و برانکوها با صعود به نیمه نهایی و کسب عنوان سوم یا چهارمی آن هم بخاطر بدشانسی و ناداوری در نیمه نهایی‌ها دست به چه کار بزرگی زده‌اند. حالا باید فلاش بک بزنیم به گذشته و یادآور شویم که تیم مایلی کهن بعد از زدن شش گل به کره و سه گل به عربستان، در نیمه نهایی با ناداوری و انصافا بدبیاری مقابل عربستانی‌ها راهی دیدار رده بندی شد و تیم برانکو بعد از ارایه تهاجمی‌ترین بازی‌ها که نمونه بارز آن برد چهار بر سه مقابل کره جنوبی تیم سوم جام جهانی 2002 بود در همین مرحله و در عین شایستگی و در ضیافت پنالتی‌ها و با آن چیپ بد هنگام یحیی به چین، میزبان جام باخت و سوم شد و یا تیم ناصر ابراهیمی هم در افسون پنالتی‌ها از راهیابی به فینال باز ماند و دهداری به رغم پوست اندازی تیم ملی چگونه تیمش را با جوان‌ها تا نیمه نهایی بالا برد و ....
حالا بهتر می‌دانیم که کی‌روش به رغم هوش و توان بالای فنی و مدیریتی هم خود و هم ایران را قربانی خودزنی‌ها کرد و متاسفانه در بازی با ژاپن محاسبات و اشتباهات فنی هم داشت تا این کلکسیون منجر به ثبت سنگین شکست ایران در تاریخ جام ملت‌ها شود.حیف شد. کی‌روش که در جام جهانی‌ها خالق لحظات ناب و شادی‌های خیابانی برای مردم ایران بود می‌توانست از این فرصت طلایی ناشی از تزلزل رقبا و ثبات هشت ساله در کادرفنی استفاده‌کرده و با جبران ناکامی تیمش در جام ملتهای قبلی تاریخ ساز شده و ما را فاتح جام کند نه اینکه تیمش (همچون تیم ایران در جام ملتهای 1988 که با ذخیره‌ها به کره باخت) با قبول شکست سه بر صفر سنگین‌ترین شکست تاریخ ایران در جام ملت‌ها را رقم بزند و رکورد باختن در نود دقیقه را بعد از 23 سال ثبت کرده و اینگونه تاریخ ساز شود.
حیف شد، فاصله ما با جام به اندازه یک پلک زدن بود! جایی که خیلی از حقایق از جمله این ثبات، حمایت و امکانات و تزلزل رقبا و قدرت ایران و همچنین صبوری در قبال حمله به روسای فدراسیون و وزارت ورزش را ندیدی و چشم خود را بر روی آنها بستی آقای کی‌روش.
*حسین قدوسی
